Gitara Klasyczna

Luke

teoretycznie pewnie raczej gra na klasyku kostką to zły pomysł i technika gry na tej gitarze jest inna, ale nikt Ci tak grać nie zabroni, ja tak często grywałem.Zresztą co tu dużo mówić, spróbuj. Cool

eltron

monilaxD

Nio tak .... sama gram na klasyku juz jakies 4 latka ;] i superek mi pogrywa na nim Smile

Polecam bo nie jest trudna do opanowania i w sam razik dla poczatkujacych Very Happy

Vesilij

Co nie znaczy ze nie mozna na akustyku osiagnac mistrzostwa Wink

monilaxD

heh ... no tak Smile

sawik

A ja wam powiem tak:
Jest git, fajnie się gra, ale ucze sie dlatego ze chce dobrze grac na elektryku.
Naucze sie dobrze na klasyku, to bede tez umial grac na elektryku.
W ogole fajnie sie gra na klasyku. moj brat gra na perkusji, koledzy maja zespol.
Jak bede wiecej umial, moze sie wkrece.... kto wie. Twisted Evil

bart

zbuk

nie no, bart, wiesz, zawsze troche już jest jak sie przerzuca człek, ale fakt faktem, umieć na klasyku nie jest równoznaczne z umieć na elektryku Smile

Luke

a ja się też zgadzam z Bartem i sądzę, że to jedna z większych bujd jakie można wymyśleć.Myślę, że jeśli ktoś chce grać dobrze na czymś to powinien po prostu od razu się zapoznawać z tajnikami tego instrumentu, a między gitarą klasyczną i elektryczną jest ogromna przepaść, we wszystkim praktycznie.

sawik

mi nie o to chodzilo. po prostu naucze sie na klasyku akordow a potem je przerzuce na elektryka.
a po za tym nie moge od razu na elektryku, bo mnie zbyt nie stac na alektryka,

Luke

no właśnie, i dochodzimy do prawdy, że po prostu przyczyną są pieniądze a nie to "jak jest lepiej".

tomek

IMHO->

Wiele gitarzystów początkujących wybiera gitarę klasyczną, ponieważ gitara klasyczna daje wrażenie gitary, na której każdy może nauczyć się grać. Natomiast gitara elektrycza sprawia wrażenie gitary tylko dla najlepszych gitarzuystów.
Do powyższego wniosku dochodzą w następujący sposób "' Fajnie byłoby tak pograć przy ognisku z przyjaciółmi, zagrać im jakąś miłą balladkę "".
Dopiero po osiągnięciu danego poziomu mówią " No teraz to możnaby juz zagrać przed jakąś publicznością swoją ulubioną piosenkę rockową, ale jak ty wyjść z takim klasykiem na sxcene i grać rocka??"".
W tym etapie mówimy kupię sobie elektryka, tu także pojawia się problem pieniędzy, a klasyk otrzymuje miano instrumęty dla poczotkkujących i dla niedoświadczonych gitarzystów.
Oczywiście jest to tylko moje zdanie

A jakbym miał się uczyć od początku grać na gitarze z tą wiedzą którą mam to wybrałbym nadal klasyka, ponieważ jest jeszcze jedna sprawa.
Mianowicie jak się uczymy to nie zawsze nam wychodzi gra, a nasi domownicy męczą się z nami. I naprawdę my nie zdajemy sobie sprawy z tego jak to męczy pozostałych.
Po pewnym czasie to już przychodzę do ciebie a zagraj to a tamto.
I gdy inna osoba z domowników zaczyna naukę gry na gitarze ( w moim przypadku mój młodszy brat ), możemy się przekonać jak ciężko było im jak się uczyliśmy grać.
A teraz wyobraźmy sobie jakby ten ktoś zaczynał grę na goitarze elektrycznej jemu by to nie przeszkadzało natomiast innym tak.
A że elektryk jest donośnym instrumętem to i nawet sąsiedzi dołączyli by do męki Wink

tomek

Gitara klasyczna – oryginalna gitara, z której wyewoluowała cała rodzina instrumentów akustycznych i elektrycznych.

Współczesną gitarę klasyczną zaprojektował Antonio de Torres. Posiadała ona większe pudło rezonansowe niż instrumenty dotychczas używane oraz belkowanie w kształcie wachlarza, co podniosło siłę i barwę brzmienia.

Gitara klasyczna wyposażona jest w miękkie struny, dawniej wykonywane z preparowanych jelit zwierzęcych, a począwszy od 1946 r. z nylonu.

Gitara klasyczna jest instrumentem stosunkowo cichym, dlatego rzadko używana w grze zespołowej.

Na gitarze klasycznej gra się na siedząco, opierając dolne wcięcie pudła na lewym kolanie.

Lewą nogę stawia się na podnóżku, z gryfem wzniesionym w górę i odchylonym od poziomu o kąt od 15° do 45°. Zamiast tego do kupienia od niedawna są tzw. podgitarniki (przyssawki pod gitarę), które stawiają gitarę w podobnej pozycji bez ryzyka skręcenia kręgosłupa.

Struny uderza się lub szarpie palcami prawej ręki, bardzo rzadko używa się do tego kostki – plectrum.

Gitara ma korzenie w hiszpańskiej tradycji muzycznej, gdzie już w starożytności używano różnych gitaropodobnych instrumentów.

* Gitara pierwszy raz była wspomniana w 1265 przez Juan Gil of Zamora w jego dziele Ars Musica.
* W 1487 Johannes Tinctoris opisał gitarę jako czterostrunowy instrument szarpany wynaleziony przez Katalończyków.
* 1546 Alonso Mudarra w res Libros de Musica en Cifras para Vihuela jest pierwszym wydawnictwem publikującym muzykę na gitarę.
* 1551-1555 Adrian Le Roy opublikował dziewięć ksiąg tabulatur dla gitary pieciostrunowej. Piątą strunę do gitary dodał Vicente Espinel.
* 1674 F. Corbetta wydał Guitarre Royal, dedykując ją Ludwikowi XIV. Gitara stała się bardziej popularna niż lutnia.
* 1770-1800 – dodanie szóstej struny do gitary.

Gitara w swojej historii przeżywała wzloty i upadki. Szczytowym okresem, gdy gitara rozbrzmiewała zarówno na salonach, jak i w salach koncertowych, był tzw. "złoty okres gitary" przypadający na I poł. XIX w. Jako instrument salonowy gitara klasyczna została wyparta przez fortepian.

Osobą, która miała ogromny wpływ na rozwój muzyki gitarowej oraz techniki gry na tym instrumencie był Francisco Tárrega, hiszpański kompozytor i wirtuoz. Pozostawił po sobie liczne utwory gitarowe, aranżacje utworów znanych kompozytorów (m.in. Fryderyk Chopin, Isaac Albéniz, Ludwig van Beethoven) oraz szkołę gitary. Jego liczni uczniowie (np. Emilio Pujol, Miguel Llobet) kontynuowali tradycję swojego mistrza. W XX wieku bardzo zasłużonym dla spopularyzowania gitary był kompozytor, aranżer i wirtuoz Andrés Segovia. Znaczącą rolę odegrał także Agustín Barrios Mangoré wplatając do swojej muzyki elementy folkloru południowoamerykańskiego.

Ze znanych kompozytorów muzykę na gitarę komponowali Carl Maria Von Weber, Gioacchino Rossini Giuseppe Verdi, Hector Berlioz, Franz Schubert, twórczość gitarowa stanowi jednak w dorobku tych artystów wypadki całkowicie sporadyczne i marginalne.

Powyższy tekst pochodzi z portalu wikipedia.pl

Rozwój gitary klasycznej trwał długo, zanim otrzymała ona znany obecnie kształt i brzmienie.
Jej korzenie sięgają tzw. instrumentów lutniowych, posiadających pudło rezonansowe, gryf z progami i naciągnięte na nim struny. Były to różne odmiany ewoluujących w swej budowie instrumentów. Jednym z nich jest pochodzący z Persji sitar o małym jajowatym pudle i długiej szyjce gryfu, nazwany przez Chaldejczyków "qitara" (VI w. p.n.e.). Kitara, posiadająca drewniane pudło rezonansowe o bocznych ściankach zakończone dwoma wygiętymi, płaskimi ramionami połączonymi jarzmem, do którego przymocowano struny zaczepione na pudle rezonansowym, to instrument używany przez Greków (odmianą kitary była lira). Rzymianie nazwali kitarę "cithara". Była ona bardzo popularna za czasów cesarstwa rzymskiego. Przekształciła się wówczas w gruszkowate pudło rezonansowe z długim gryfem, o pięciu, sześciu strunach. Po upadku Imperium w V w. pojawiły się nowe odmiany cithary na skutek zetknięcia z kulturami ludów północnych (np. cister, psalterium, tanbura, liuto, mandora, theorbe, chittarone, colascione, orpheoreon i różne odmiany harf). W VII i VIII w. w Hiszpanii była używana chrotta, o wyglądzie przypominającym kitarę, a później guitarra morisca, o szerokiej szyjce i wybrzuszonym, owalnym pudle z licznymi otworami w płycie.

Arabowie, którzy przybyli na kontynent europejski, przywieźli ze sobą rebec, instrument smyczkowy o owalnym pudle w kształcie gruszki, oraz wschodnią lutnię.
W XIII w. rebec przyjął się w Hiszpanii całkowicie. Później zaczęto grać na nim bez smyczka, zmieniła się też jego nazwa i wygląd i jako mandola rozpowszechnił się wśród narodu hiszpańskiego. Przez następne 300 lat mandola zyskała boczne ścianki pudła rezonansowego oraz wcięcie ósemkowe. W ten sposób powstał instrument będący bezpośrednią poprzedniczką gitary - vihuela (de mano - w odróżnieniu od wypartych de peńola i de arco). Potem nazwę zmieniono na guitarra espagnola. W XI w. na terenie Włoch pojawiła się z kolei guitarra latina o charakterystycznym kształcie, wywodząca się z rzymskiej cithary. W średniowieczu gitara była instrumentem używanym przez ogół społeczeństwa, podczas gdy organy były wykorzystywane w muzyce kościelnej, zaś lutnia na dworach. Z historii instrumentu wynika, że sytuacja uległa zmianie dopiero w XVIII w., gdy zastosowano w gitarze pojedyncze struny, co ułatwiało strojenie. Dzięki temu wynalazkowi, a także za sprawą wąskiego gryfu, opanowanie techniki gry było możliwe w krótszym czasie. Lutnia zaczęła więc tracić na popularności. Na początku XIX w. ustaliła się ostatecznie liczba strun poprzez dodanie szóstej struny - E. Po bardzo długim okresie rozwoju powstał więc ostatecznie instrument nowoczesny, o dużych walorach brzmieniowych i możliwościach techniczno-wykonawczych. Fakt ten sprawił, że minione stulecie wydało wielu znakomitych gitarzystów. Byli wśród nich m.in. Mauro Giuliani, Antonio Diabelli, Johan Kaspar Mertz, Dionisio Aguado, Fernando Sor, Ferdynand Carulli, Matteo Carcassi, Napoleon Coste, Feliks Horecki i Marek Sokołowski. Okres ten nazywamy jest "złotym wiekiem gitary".

W drugiej połowie XIX w. znaczenie gitary zmalało, większe uznanie zdobyła bowiem muzyka fortepianowa i orkiestrowa.
Zapomniano również o wartościowej literaturze gitarowej. Dopiero następne stulecie i twórcy tego czasu przywrócili temu instrumentowi należne miejsce w kulturze.
Znaczenie gitary jako instrumentu zasługującego na uznanie kompozytorów, wykonawców i słuchaczy, wzrosło w XX w. dzięki licznym koncertom wirtuozów, wywodzących się najczęściej z Hiszpanii. Gitarę najchętniej wykorzystywali tzw. gitanos, czyli muzycy ludowi pochodzenia cygańskiego uprawiający muzykę flamenco, oraz zawodowi, wybitni gitarzyści, którzy występowali na estradach wielu miast europejskich, rozbudzając w ten sposób zainteresowanie grą na tym instrumencie.
Francisco Tárrega (1852-1909) był reformatorem sposobu gry na gitarze.
Stosował początkowo grę paznokciową, później przyjął technikę opuszkową. Uczniowie Tárregi rozpowszechnili jego sposób gry i stali się wykonawcami współczesnej generacji wirtuozów gitary klasycznej.
Osiągnięcia Tárregi to użycie podnóżka, ustalenie postawy grającego i układu obydwu rąk, szczególnie prawej i palcowania lewej. Jego zasługą jest również popularyzacja muzyki gitarowej na początku XX w. dzięki własnym, oryginalnym utworom i dokonanym transkrypcjom wielkich mistrzów. Drobne utwory pedagogiczne Tárrega pisał z myślą o swoich uczniach w zależności od poziomu ich umiejętności technicznych.

Andrés Torres Segovia (1893-1987) rozpowszechnił grę na gitarze klasycznej niemal na całym świecie.
Wprowadził ją jako wybitny wirtuoz na największe estrady i spowodował, że zaczęto ją traktować poważnie, jako równoprawny instrument koncertowy. Segovia był sam dla siebie nauczycielem. Doszedł do podobnych wniosków dotyczących techniki co Tárrega, jednakże pozostał przy grze paznokciowej. Wszędzie, gdzie się pojawiał, rosło zainteresowanie gitarą. Wielu sławnych kompozytorów pisało dla niego utwory, m.in. M. de Falla, A. Casella, M. Castelnuovo-Tedesco, H. Villa-Lobos, J. Rodrigo, A. Tansman i A. Russel. Powstały organizacje mające na celu naukę i propagowanie gry na tym instrumencie, a gitarę wprowadzono jako pełnoprawny instrument do szkół muzycznych i uczelni w wielu krajach. Segovia nigdy nie wystąpił w Polsce, mimo że grał nawet w Związku Radzieckim.
Inni wielcy mistrzowie gitary klasycznej w XX stuleciu to John Williams (Australia/Anglia), Narciso Yepes (Hiszpania), Julian Bream (Anglia), David Russell (Anglia), Manuel Barrueco (Kuba/USA), Leo Brouwer (Kuba), Ida Presti (Francja), Luise Walker (Austria), Maria Luisa Anido (Argentyna), Wolfgang Lendle (Niemcy), Sergio i Odair Assad (Brazylia), Sergio i Eduardo Abreu (Brazylia), Oscar Ghiglia Włochy), Abel Carlevaro, Alvaro Pierri, Alirio Diaz i wielu innych.
W XX w. gitara stała się instrumentem niezwykle popularnym. Jej szczególną cechą są dosyć duże możliwości techniczno-wykonawcze przy stosunkowo małych wymiarach i łatwym transporcie. Uniwersalność gitary powoduje, że wykorzystuje się ją w przeróżny sposób, jest to bowiem instrument strunowy przystosowany zarówno do grania akordów, jak i melodii.
Na wszystkich kontynentach można usłyszeć niezwykłe różnorodne w stylu i formie utwory gitarowe, począwszy od ludowych melodii granych na instrumentach wytwarzanych domowym sposobem, aż do wyrafinowanych kompozycji wykorzystujących szerokie możliwości, jakie daje gitara lutnicza.

W ciągu 150 lat gitara uległa zdecydowanej przemianie - od małego, niezbyt głośnego instrumentu salonowego do instrumentu mającego szerokie możliwości kolorystyczne i dynamiczne.
Miejscem narodzin współczesnej gitary klasycznej była Hiszpania - tam właśnie Antonio de Torres zaprojektował instrument o większym niż stosowane dotychczas pudle rezonansowym, wynalazł też belkowanie w kształcie wachlarza, co korzystnie wpłynęło na siłę i jakość brzmienia. Była to konstrukcja przełomowa - Torres wypracował najbardziej typowy model, który był z sukcesem powielany przez następne pokolenia lutników.

Oryginalny tekst znajduję sie w [link widoczny dla zalogowanych] Wink

zbuk

wszystko fajnie, tylko nie wiem, komu się będzie chciało tyle czytać..

mnie na pewno nie, wole żyć w nieświadomości Razz

system of a down

z kąd to kopiowałeś ?

Warsztatownia Artystyczna

no własnie Smile

grał zatem ktoś tutaj utwory F.Tarregi? Smile

Domis75

[link widoczny dla zalogowanych] to moja prawdziwa pasja Smile

Yamaha C 30 - cudo.

Norbert123

Według mnie gitara klasyczna wyróżnia się tym przede wszystkim że jest tania.Na gitarze klasycznej nie gra się kostką.Dlatego że odległość od strun jest w sam raz na palce.Kostka jest na gitary akustyczne i elektryczne.

Krokodyl12

A jaki [link widoczny dla zalogowanych] z klasykami w Warszawie polecacie?

Avatarus

Jeżeli lubi grać kostką to dlaczego nie miałby nią grać, to zależy od człowieka a tak poza tym każda [link widoczny dla zalogowanych] jest inna.